نبذة مختصرة عن جمال عبد الناصر

ارتقى جمال عبد الناصر (1918-70) فی رتب الجیش المصری خلال الحرب العالمیة الثانیة ، مما أدى فی النهایة إلى دوره کقائد عسکری ثانٍ فی عهد محمد نجیب بحلول عام 1952 انقلاب ضد الملک فاروق . تولى رئاسة الوزراء عام 1954 وفی العام التالی أصبح رئیسًا لمصر بعد تعدیل الدستور ؛ أعید انتخابه فیما بعد سبع مرات ، وجمیعها انتخابات بدون معارضة. تضمنت سیاساته الأکثر أهمیة تأمیم المؤسسات الصناعیة والمصرفیة الکبرى ، ولکن کان یُنظر إلیها على نطاق واسع على أنها إخفاقات بسبب تکلفتها العالیة والفساد داخلها. تحت قیادته ، انضمت مصر إلى منظمة حلف وارسو المرکزیة ووقعت معاهدة مع الاتحاد السوفیتی ، ووافقت على أخذ السلاح منهم - وهی خطوة أثارت قلق القوى الغربیة لأن مصر کانت متحالفة معها فی السابق عبر میثاق بغداد. بالإضافة إلى ذلک ، ساعد ناصر فی إنشاء قوات حفظ سلام تابعة للأمم المتحدة فی غزة وسیناء (التی احتلتها إسرائیل آنذاک). خلال حرب عام 1967 فی الشرق الأوسط ، عندما خسرت مصر بشدة ، استقال من منصب الرئیس ، على الرغم من عودته لاحقًا إلى منصبه حتى وفاته حیث خلفه نائب الرئیس أنور السادات فی السلطة: بعد ذلک بوقت قصیر ، ترکت مصر رسمیًا حلف وارسو. حاول أن یصبح أمینًا عامًا للجمهوریة العربیة المتحدة ، لکنه فشل لأن سوریا فضلت بکداش على عبد الناصر. بشکل عام ، خلال السنوات الإحدى عشرة کرئیس ، نفذ ناصر سیاسات اشتراکیة بما فی ذلک التعلیم العام المجانی. ومع ذلک ، فإن هذا لم یحسن المساواة الاجتماعیة. أثناء تکوین علاقات جیدة مع ألمانیا الغربیة والهند وفنلندا ، توترت العلاقات مع تشی جیفارا فی کوبا ویوغوسلافیا والجزائر وتونس ولبنان بسرعة تجاه عبد الناصر. اتخذت العلاقات مع کل من باکستان الغربیة وترکیا منعطفًا عدائیًا صریحًا تجاهه بسبب نزاع حدودی یشمل کشمیر ، فی حین أن العلاقات مع المملکة العربیة السعودیة لم تتحسن أبدًا واستمرت فی التدهور طوال فترة حکمه. قاد عبد الناصر مصر إلى عدة حروب ، کان أسوأها حرب الأیام الستة.

جمال عبدالناصر (1918-1970) در طول جنگ جهانی دوم درجات ارتش مصر را ارتقا داد و در نهایت در زمان کودتای 1952 علیه ملک فاروق به عنوان فرمانده دوم ارتش تحت رهبری محمد نجیب نقش بست. . او در سال 1954 نخست وزیر شد و سال بعد پس از اصلاح قانون اساسی، رئیس جمهور مصر شد. او متعاقباً هفت بار انتخاب شد که همه آنها بدون مخالفت بودند. مهم‌ترین سیاست‌های او شامل ملی‌سازی موسسات بزرگ صنعتی و بانکی بود، اما به دلیل هزینه‌های زیاد و فساد درون آنها، به طور گسترده‌ای به عنوان شکست‌خورده تلقی می‌شد. در زمان او، مصر به سازمان متمرکز پیمان ورشو پیوست و با اتحاد جماهیر شوروی معاهده ای را امضا کرد و موافقت کرد که از آنها سلاح بگیرد - اقدامی که قدرت های غربی را نگران کرد زیرا مصر قبلاً از طریق پیمان بغداد با آنها متحد شده بود. علاوه بر این، ناصر به استقرار نیروهای حافظ صلح سازمان ملل در غزه و سینا (در آن زمان توسط اسرائیل اشغال شده بود) کمک کرد. در طول جنگ خاورمیانه در سال 1967، زمانی که مصر به شدت شکست خورد، او از ریاست جمهوری استعفا داد، اگرچه بعداً تا زمان مرگ به قدرت بازگشت و پس از آن معاون رئیس جمهور انور سادات به قدرت رسید: اندکی پس از آن، مصر رسماً پیمان ورشو را ترک کرد. او تلاش کرد تا دبیرکل جمهوری عربی متحده شود، اما شکست خورد زیرا سوریه باکداش را به ناصر ترجیح داد. به طور کلی، ناصر در طول یازده سال ریاست جمهوری خود، سیاست های سوسیالیستی از جمله آموزش عمومی رایگان را اجرا کرد. با این حال، این باعث بهبود برابری اجتماعی نشد. در حین برقراری روابط خوب با آلمان غربی، هند و فنلاند، روابط با کوبا، یوگسلاوی، الجزایر، تونس و لبنان چه گوارا به سرعت نسبت به ناصر تیره شد. روابط با پاکستان غربی و ترکیه به دلیل اختلافات مرزی مربوط به کشمیر، آشکارا به سمت وی خصمانه شد، در حالی که روابط با عربستان سعودی هرگز بهبود نیافته بود و در تمام مدت حکومت وی بدتر شد. ناصر مصر را وارد چندین جنگ کرد که بدترین آنها جنگ شش روزه بود.